13 maart
In iedere plaats waar we aankomen lopen we naar de kerk of Cathedraal omdat daar het oude centrum is (en het daar dus ook het mooist is) én de Albergues daar altijd in de buurt liggen. Dus aangekomen in Burgos, hup richting de Cathedraal.

 Wat een enorm gebouw! Daar moest ik natuurlijk wel binnen kijken.. Je kon je rugzak inaa een locker kwijt, dat was heel handig en zo kon ik uitgebreid alle pracht en praal bewonderen en ik kan je zeggen: er was veel goud dat er blonk!

 

Maar heeeel mooi, echt een bezoekje waard.
Wel ongelooflijk koud binnen (buiten trouwens ook); gelukkig zijn er zat barretjes waar je kunt opwarmen en waar ze de heerlijkste koffie schenken! Daarna doorgelopen naar Tardajos maar daar was geen Albergue open (volgens het boekje zou er wel wat open moeten zijn maar ja..) dus van narigheid maar doorgelopen naar het volgende dorp, Rabé las Calzadas. Gelukkig was dat maar 2 km verder. Daar was een geweldige Albergue, Libéranos, waar de gastvrouw de de houtkachel lekker opstookte.
Ze heeft 's avonds ook nog heerlijk voor ons gekookt en als toetje zijn we naar de mis geweest in het naastgelegen nonnen klooster. Dat was zo bijzonder! Ze vonden het helemaal leuk dat we kwamen.  De mis was bijna onverstaanbaar natuurlijk maar zo mooi ook.

Aan het eind stond 1 van de zusters op en bedankte ons dat we er waren (dat begrepen we dan weer wel haha) en vroeg of ik de pelgrims blessing voor wilde lezen, heel bijzonder! Ook kregen we een medaillonnetjes ter bescherming, zo lief, we are blessed!


14 maart 
Vandaag was Hontanas het doel, waar volgens de locale bevolking de fontijn bij de kerk geneeskrachtig water zou bevatten, dat kunnen we niet missen natuurlijk!

Het werd uren lopen over blubberpaden waarvan je het einde niet kon zien... en het was regenachtig...

We waren zomaar heel blij om het dorp te zien voor de echte hoosbui losbarstte..
Het was trouwens meer een spookdorp: de Albergue Municipal was open en er waren nog 2 Albergues dicht, er was een kerk en van de 10 huizen die het dorp rijk was waren er 5 onbewoond of ingestort... zonde hoor!

Afijn na ons druppelden allemaal kleddernatte peregriños binnen en werd het wel hilarisch allemaal met overal gespannen waslijntjes met druppende kleding,
zeker omdat de kachel pas om half 4 aanging.
Tja, het leven van een pelgrim gaat niet over rozen haha!

De volgende ochtend hebben we voor vertrek natuurlijk wel onze flessen met het geneeskrachtige water gevuld; ik denk dat we het nodig hebben..

Janine

15 maart

Op de Camino tref je ook wel heel veel ruïnes aan. Van huizen maar ook van kapelletjes en kerken. Sommige zijn zo mooi! De ruïne van San Antón is er 1 van.

Vanuit een auto die voor de ruïne stond begon een man naar ons te schreeuwen en wenken toen we aan kwamen lopen; had hij hulp nodig ofzo? Bleek dat hij ons een stempel in het paspoort wilde geven! Altijd leuk een stempel erbij en we mochten zelfs nog een souvenirtje uitzoeken... en of we nog wat voor het goede doel wilden doneren haha! 

Naar het volgende dorp, Castrogeriz, gelopen en daar de lekkerste tortilla tot nu toe gegeten (dankjewel voor de tip Sander) en daarna

begonnen aan een flinke klim, de Alto de Mostelares. Het was afzien maar eenmaal boven was het uitzicht de beloning; spectaculair!

Helemaal rondom kun je zó ver kijken, Prachtig!

Uiteraard staat daar bovenop een gedenkteken en een kruis. Verder loop je dan over de Spaanse tafelberg. Wat een wind stond daar zeg!

Gelukkig na een uur ofzo mag je ook weer bergaf en dan zie je het pad dat je nog moet lopen... Oeps... laaang... tegenwind... alweer...
We gaan er wel aan wennen :-)

Alle mooie indrukken, de overpeinzingen op laaange routes, ontmoetingen en verhalen van mede Camino gangers, de "Buen Camino!" van de Spanjaarden en hun lieve aanmoedigingen, ja, die maken het bijzonder en de moeite waard...

Janine

16 maart

Afgelopen nacht hebben we bij de nonnen van Espiritu Sancto geslapen in Carrión de los Condes. Heel gastvrij maar streng! Om 10 uur zou de deur op slot gaan en prompt kwamen er 2 zusters om iets voor tienen de zaal op om koppen te tellen en ons goede nacht te wensen, net of je ingestopt wordt door je moeder haha!

Vanmorgen na het ontbijt de rugzakken om voor een tocht van 23 km naar Ledigos. Wat een tocht zeg! De eerste 17 km was 1 laaaaang pad. Niet echt een inspirerende route

om te wandelen (trouwens het hele stuk vanaf Boadilla del Camino al niet helaas, dan loop je heul, heul laaang langs de snelweg) In het begin leek het wel of we in Nederland aan de
wandel waren (of je naar De Meije loopt toch?),  het was plat en er lagen weilanden naast het pad met af en toe wat struiken en bomen. Daarna was het vooral laaang met veel wind maar het bleef droog met fantastisch mooie wolken boven ons. Na bijna 4 uur kwam er een eind aan en liepen we Calzadilla de la Cueza binnen waar we de eerste de beste bar

binnen doken op zoek naar koffie en waar we wel héél warm onthaald werden door de eigenaar. Na ook nog een kop linzensoep konden we niet langer blijven hangen: de laatste 6 km moesten ook nog...

Dat liep een stuk fijner en we bereikten Ledigos net voordat er een fikse hagelbui losbarstte. Laat er nou in dit zowat uigestorven dorpje ineens een bijna nieuwe albergue verschijnen; Haleluja, een warme douche!

Janine

Oh ja, en ook het vermelden waard: WE ZIJN OVER DE HELFT!

8 maart 2018 vroeg wakker, het wordt een lange dag dus pak snel mijn rugzak in en ga op pad. Vandaag staat in het teken van stijgen en dalen, wat elkaar ook snel opvolgt, de eerste km loop ik alleen, op een gegeven moment wordt ik ingehaald door 2 pelgrims, een Nederlander en een Amerikaanse. Dat is gezellig en levert leuke gesprekken op. We drinken koffie onderweg en overleggen wat te doen, stoppen we in Logroño of gaan we door naar Navarette, we besluiten het laatste en geven dit door aan Janine, die neemt de bus vanuit Pamplona naar Navarette, vanaf morgen gelukkig weer beetje proberen hopelijk gaat het snel beter en kunnen we samen op pad. De weg door Logroño en naar Navarette is dodelijk en lang. Het laatste stuk naar Navarette is stijgen. In Navarette aangekomen blijkt er bijna geen Albergue open, dat wat open is, is vol. Gelukkig is Janine al ingecheckt en geeft aan dat er nog bedden vrij zijn. De eigenaar komt en denkt daar anders over, hij probeert de bedden voor te hoge prijzen te verkopen, dan komt Janine naar buiten en heb ik ineens een bed voor € 10,00. Mijn 2 medepelgrims krijgen een privé kamer en een Zuid Koreaan kan alleen nog een bed krijgen voor € 40,00 bizar, dat doet hij ook niet en later horen we dat hij nog 8 km verder is gelopen en daar erg laat aan kwam deze Albergue El Cantaro verdient geen aanbeveling, de douche die ik wilde nemen was steenkoud, oké dan douche ik de volgende dag, helaas nog steeds koud water, dan maar zonder alleen maar even spatten. We halen bij de supermarkt eten en we maken wat klaar en kletsen gezellig met de overige pelgrims.

9-3-2018 we vertrekken zonder onze Amerikaanse pelgrim al op tijd naar de volgende bestemming, Janine neemt de bus naar Najera er staat ons nl een behoorlijke berg te wachten, geen risico beter nog even rustig aan. Mijn Nederlandse medepelgrim en ik treffen op de Alto de San een Caminozanger, hij had zijn mantra’s uitgemeten en zong een prachtig lief voor ons onder begeleiding van zijn gitaar en mondharmonica, we verstonden er niets van naar waten wel geroerd, dit kwam echt binnen, fantastische ontmoeting, daar kunnen we weer op teren. In Najero treffen we Janine weer en gaan we een soort “Dutch Mountain” op, prachtige landschap en mooi weer, iedere bocht is nog mooier dan de ander. We komen in Azofra aan, hoeveel inwoners? Geen idee, maar behoorlijk uitgestorven. Navraag leert geen Albergue open, maar in de kerk zijn wel slaapplekken, hier hebben we over gelezen, maar waren we nog niet tegen gekomen, wel super leuk. Jezelf inchecken, stempel in je paspoort en donatie in een potje. Binnen kouder dan buiten, mmm dat hadden we al mee gekregen, gelukkig hebben we megawarme slaapzakken. We inspecteren de rest, mm douchen dat slaan we maar over, morgen weer een dag Haha. Horen we ineens Ola, ola komt onze Amerikaanse pelgrim ineens binnen, die wilde juist een daagje bijkomen, maar ze miste ons vast. Gezellig weer compleet, we gaan op zoek naar koffie/bar en zien daar ineens middenin de straat een verloren fietser staan, we roepen naar hem” ben je op zoek naar een slaapplaats?” Jawel wordt er geroepen en zijn gezicht klaart op. Hij komt aangescheurd. Onze bezoeker blijkt een Duitse pelgrim op de fiets, gezellig kom erbij. ‘S avonds eten we met elkaar wat in een plaatselijk restaurant, hilarisch we eten met elkaar van 1 bord patat en los krijgen we wat vlees en sla, yoghurt met honing toe. Alles ingekocht bij de plaatselijke supermarkt, hier kan dit allemaal. We gaan terug naar de kerk en springen met kleren en al in de slaapzak. We kletsen, zingen en lachen en gaan dan slapen.

10-3-18 Vandaag vertrekken we en zien wel waar we eindigen. Onze Amerikaanse pelgrim besluit
achter te blijven in Santo Domingo, bijslapen en haar voeten laten herstellen. De wandeling is wat saai geen leuke dorpen of vergezichten, gewoon doorstappen dus. We eindigen in Redecilla del Camino in een geweldige Albergue, Jozef de eigenaar heeft de Camino 3x gelopen en verwent ons geweldig. Top bedden heerlijke douche en fantastisch vers gekookt eten een aanrader deze Albergue Essentia, je loopt er zo tegenaan wanneer je het dorp binnen komt. Hij deed zelfs onze was en de houtkachel was warm en gezellig. Na het eten kletsen we wat, schrijven en gaan slapen.

11-3-18 we vertrekken op tijd en komen al gauw in zwaar weer terecht, we lopen gestaag door en besluiten na 18 km dat het mooi is voor vandaag. In Villambistia stoppen we en wat een geweldige Albergue San Hoque, de geuren van het eten kwamen je tegemoet. En wat een gastvrouw voortreffelijk en zo geweldig gegeten. De volgende ochtend in het halletje ontbeten want de Albergue was dicht op maandag. Maar alles stond klaar en was meer dan voldoende. We hebben gelachen wat een feest om zo te ontbijten.

Woensdag 7 maart, al vroeg wakker dus denk ik tas pakken en gaan. Rugzak in het onder pakken is nog niet zo makkelijk 😩. Tas is gepakt maar ben een handschoen kwijt, die heb ik echt nodig dus tas uitpakken en op zoek, helaas onvindbaar dan ook maar de slaapzak eruit blijkt hij in mijn slaapzak te zitten 😜. Maar goed klaar om te gaan, nog wat schemerig en koud buiten.

Op naar de wijnfontein, niet dat ik daar nu al behoefte aan heb mast wil hem wel zien. En ha hoor, hij is er echt, ik maak enkel een foto 🍷 en loop heerlijk verder, door prachtige wijngaarden. Uitgestrekt en weer die heuvels 🚶‍♀️. In Villamore aangekomen denk ik koffie, helaas iedereen slaapt nog of heeft zich verstopt. Dan dalen we maar af het is 12 km uitgestrekt landschap wat voor ons ligt zonder dorpjes dus. We stappen lekker door met hier en daar een heuvel. In los Arcos eet en drink ik wat en begin aan de laatste 8 km.


Aangekomen in Los Tiros vindt ik al snel een Albergue en check in.

Installeer alles, lekker douchen en s’avonds eten we met een grote groep verschillende nationaliteiten in het restaurant, alwaar we een heerlijk Pelgrims menu nuttigen. Mooie verhalen komen er los, het wordt een gezellige avond. Hoe leuk dat je met 6 verschillende landen een geweldige avond kunt hebben, het Duits/Engels/Spaans/Zuid Koreaans/Nederlands/Vlaams rolt gezellig van de tong en iedereen begrijpt elkaar. Heel bijzonder.

Maandag gewandeld van Pamplona naar Punta La Reina, wat een prachtige uitzichten, de Alto del Perron beklommen waar het verhaal van de pelgrims is uitgezet in ijzeren beelden, een behoorlijke klim en afdaling maar fantastisch.


Dinsdag 6 maart ligt Estella in het verschiet, het is 8.15 uur na een heerlijke café con leche en een croissant vertrek ik, onze Aussie blijft wachten tot 9 uur zij vielt een griep opkomen en gaat eerst lang de dokter.

Het is heerlijk weer, de landschappen zijn prachtig uitgestrekt, heuvelachtig maar geweldig. Er wordt stevig geklikt maar het gaat al een beetje beter dan de dagen hiervoor. Onderweg is het stil of men loopt voor of achter mij. In de loop van de dag passeer ik wel diverse pelgrims en gebben we korte gesprekken. In gepast tempo door onderweg rusten en uitkijken naar het volgende dorp. Wanneer Estella nadert denk ik aan de woorden van onze Aussie. Don’t take the wood on your OWN before Estella en dat heeft ze ongeveer 4 x gezegd, muts dat ik ben laat me dat ook nog zeggen en neem de N110, over gevaar gesproken, de 1e km’s gaan nog goed, maar uiteindelijk is dig een gevaarlijke weg. Auto’s razen voorbij, het stinkt en uiteindelijk kom ik uit in een krottenwijk van Estella hoezo is het bos gevaarlijk 😜 . Ik vlieg er doorheen op zoek naar Camino tekens want ik heb geen idee waar ik ben. Links zie ik ineens pelgrims van een pad af komen, daar raak ik mee in gesprek en die vertellen wat een prachtig pad ze hebben gelopen 😩 wat had ik al eerder gezegd niet naar anderen luisteren en toch deed ik het 🤨.
In Estella eet ik samen met een Pelgrim uit België, daarna vertrekken we naar een dorp verderop, scheelt morgen weer een klim.
Een grote sporthal wacht ons, er zijn niet veel pelgrims, de meeste verblijven in Estella. Prima faciliteiten, op tijd naar bed morgen lekker op tijd weg.

Zondag 4 maart vertrekken we naar Pamplona, geen lange tocht, maar we beginnen wel met een goede klim over smalle, glibberige paden. Ontbijten doen we onderweg, er is niets open dus we stallen onze lekkernijen uit, een Duitse pelgrim schuift bij en we maken er een gezellig onderonsje 
van.


Daarna glibberen en klauteren we verder, het heeft vannacht behoorlijk geregend, maar gelukkig is het nu droog. Wanneer we voor een behoorlijke uitdaging staan ( het beklimmen van een behoorlijke berg die ons naar Pamplona lijdt) worden we door onze Camino engel naar beneden geroepen. Deze alleraardigste Spaanse meneer legt uit dat het langs de rivier ook een fantastische route is maar minder steil. We kijken elkaar aan en vinden dat we dat wel verdient hebben en lopen de weg die ons gewezen wordt. Waar we de leukste mensen tegen komen, we komen zelfs een visser tegen, dat is niet zo heel vreemd zul je zeggen, maar wel 1 die tot zijn middel in het water staat, dat zie je in Bodegraven niet gauw gebeuren.

De weg die ons naar Pamplona lijdt is lang en vlak, onze Aussie loopt mee en snakt de hele weg naar koffie en dat zegt ze dan ook om de 5 minuten, wat behoorlijk wat energie kost. Helaas voor haar komen we geen enkele bar tegen die open is. Uiteindelijk komen we aan in Pamplona alwaar we overnachten in de Albergue Jesus Y Maria naast de Cathedral. We checken in en maken de bedden op en spurten naar een restaurant voor drinken en eten, heerlijk thee en spaghetti mjammie.
Hebben we verdient
We rusten s’middags wat uit en in de avond eten we nog wat pinchos
Daarna kruipen we de slaapzak in, morgen op naar de volgende wandeling.

Buen Camino

Nou en dan de eerste tegenvaller: het kuchje dat ik had bij vertrek ging niet over maar verergerde zich tot een hoest waar een blaffende zeehond jaloers op zou zijn. Samen met kortademigheid geen grapje als je steeds berg op moet. Het werd zelfs zo erg dat ik na een paar dagen Jolanda en onze Aussie vriendin Susan verliet en, terwijl zij liepen, ik met de taxi naar het ziekenhuis van Pamplona werd gebracht, de eerste hulp bezocht, en na longfoto's en al met een assortiment pillen en het dringende advies om een aantal dagen bedrust te houden omdat ik een longontsteking aan het ontwikkelen was, naar een Hostel vertrok.

Vlak bij de Cathedraal van Pamplona is Hostel Jesús y Maria (je kunt niet in betere handen zijn toch?) en daar kwam ik kompleet kapot aan en ben gelijk in slaap gestort. Voor Jolanda en Susan natuurlijk ook meteen een bed geregeld en die hobbelden binnen rond 15.00 uur zo'n beetje.

Na wat opfrisbeurten als (tijdelijk) afscheid Pamplona in voor koffie en wat pinchos. Over een paar dagen sluit ik me weer bij ze aan; eerst uitzieken (nou ja.. Een beetje dan..)

Janine

Start Camino

Donderdag arriveren we na een reis met de trein in ST Jean Pied de Port waar we een ongelooflijk leuk onderkomen vonden Stella Maris met gastvrouw Maria
 
op de 30 Rue de la Citadelle, 64220 Saint-Jean-Pied-de-Port. We slapen er met 6 personen en 1 hond op de kamer. Goed verzorgd en een heerlijk ontbijt.
De volgende dag vertrekken we naar Roncevalles, we wisten dat het een heftige dag zou worden, maar heftig was nog licht uitgedrukt; het was afzien!
 

Na vele hoogtes, spannende boswandelingen en flinke regenbui en harde windstoten en mooie ontmoetingen 🙃, inmiddels een aantal Duitse pelgrims, een Italiaan, Zuid-Koreaanen Australische dame
ontmoet, arriveren we in Roncevalles alwaar we slapen in een klooster Real Colegiata (met 15 personen op 1 kamer)  prima geregeld.

Na een ontbijt vertrekken we naar Larrasoana, weer een heftige dag daar waar men aangeeft dat het meeste plat is struikelen we hier ook over 2 behoorlijke bergen en daarna vele kleinere met behoorlijke hoogtes. Kortom 60 km verder Up and down.

Het belangrijkste is: We Made It! In Larrasoana vinden we een geweldige herberg, heerlijke douches zalige bedden aardige gastvrouw en heer en overheerlijk eten, veel beter dan een medepelgrim ons voorhield. Deze vertelde in Zubiri dat het ons niet zou lukken een slaapplaats te vinden en zeker geen eten 🙄😩 ja je komt wat tegen onderweg, gelukkig zijn de meeste leuk en aardig. De Camino is net als een bevalling, iedereen heeft zijn verhaal het ene nog enger dan de ander, maar ook hier moet je het zelf ondervinden, loop vooral je eigen Camino dat is wat we al snel leren 🤛
Morgen gaan we naar Pamplona, 16 km en heel goed te doen zegt iedereen. Men zegt ook dat het een mooie plaats is om even te vertoeven. Dat gaan we dan ook zeker doen.

Onderweg zien we de mooiste plekken, vinden de allerleukste plekken om te lunchen en roept en toetert menigeen om ons een Buen Camino te wensen en dat voelt best goed.

Naast dat het zwaar was, zien we ook veel mooie dingen die op het netvlies staan.