27 maart 2018

22 maart en verder

Time to say goodbye to our Dutch Caminofriend 🙁. Hij heeft meer tijd om in Santiago aan te komen  en neemt een andere route. Wij vertrekken en gaan een mooie dag tegemoet. Het weer lijkt fantastisch te worden. We zien mooie uitzichten en komen aan in Astorga een geweldig dorpje. Prachtige kerk en ook hier staat een gebouw waarbij Gaudí zijn handtekening heeft gezet. In dit gebouw is tegenwoordig een Pelgrimsmuseum gevestigd. We schieten de nodige foto’s. Wauw wat een plek, hier worden onze medepelgrims vast bij van en laten dat ook aan hun weten. Dit wordt gewaardeerd. We wandelen rustig door het gebied waarin we nu komen is weer mooier dan de afgelopen dagen en er wordt volop genoten. We zien onderweg leuke Albergues, voor nu niet nodig, maar onthouden voor de volgende keer. De zon schijnt volop en de beentjes gaat bloot tijd voor het bruinen van de onderdanen. We wandelen rustig verder en komen aan in Rabanal del Camino hier zoeken we een Albergue die open is maar stranden eerst op hotels, dat is niet de bedoeling en zoeken verder. De minucipal is dicht, maar daarnaast zit een andere Albergue. We gaan naar binnen en de warmte komt je tegemoet van de kachel maar ook van de gastvrouwen. Het is een en al gezelligheid met een tafel vol Koreaanen, die zijn in grote hoeveelheid aanwezig tijdens deze Camino. We checken in en settelen ons, lekker douchen en inkopen doen voor eten vanavond. We settelen ons heerlijk voor de houtkachel en schrijven daar onze ervaringen op en eten wat. Morgen gaan we de Montes de Leon op, een van de hoogste bergen op deze tocht. We zijn benieuwd. Lekker slapen.


Na een ontbijt trekken we de schoenen aan en gaan richting de berg. We gaan direct al stijgen, rustig aan maar wel omhoog. De uitzichten zijn spectaculair. We klimmen rustig door, geen haast. Het wordt wat kouder en we komen gladde stukken tegen, goed opletten dus, uitglijden is geen optie 😅 een Koreaan voor ons gaat wel onderuit maar gelukkig niets aan de hand.naar boven toe komen we wat kleine gehuchten tegen. Verder behoorlijk uitgestorven maar ontzettend mooi. Dan worden we verrast met sneeuw, niet een klein beetje, maar een behoorlijk pak, geweldig een leuke ervaring, wel bij de les blijven want nu niet alleen glad, maar ook weg zakken in de sneeuw.
Wanneer we bijna bij Cruz de Ferro zijn drinkennwe koffie. Daarna beginnen we aan het laatste stuk naar boven en genieten enorm van uitzicht en sneeuw. Aangekomen bij Cruz pakken we onze stern en ons moment, vreemd dat je hier toch de emotie krijgt. Hier gooien we de last die we willen achterlaten van onze schouders en staan in gedachten. Na het verlaten van de Cruz de Ferro zijn we 1 met onze gedachten en wandelen in gedachten verder, daar leent de Montes de Leon zich prima voor, wat een plek is dit, niet uit te leggen. We moeten nog stuk stijgen en dan zijn we toch echt op de top, adembenemend (1515 meter hoog). Wat we geklommen hebben moeten we ook weer omlaag 🤭 dat gaat wel sneller maar is nog steeds pittig doorwerken. In Acebo eten en drinken we wat en dalen verder. In Riego de Ambros proberen we een Albergue te zoeken, maar helaas we moeten nog meer dalen. Even na Riego kun je kiezen om via de bergwanden te gaan, die keus maak ik. Beetje schijterig begin ik eraan, ik ben tenslotte nog steeds een held op sokken. Gelukkig gaan er voor mij 2 Spaanse heren met pitbull ook het pad op, mooi denk ik kan me niets gebeuren, doe lief tegen de hond, kost weinig moeite want is een schatje, dat wordt gewaardeerd. Later zie ik ze zitten bij een beekje, het denk ik daar gaat mijn bewaker. Ik kan het denk ik bij mezelf terwijl het sweet mijn rug afgutst, van de warmte en van de spanning. Ik ploeter en geniet verder. Ik overwin keien, glibberstukken en denk wie vind me wanneer ik hier het ravijn in kukel. Maar daar zitten mijn redders 2 koreaanen zij zitten bij te komen en we maken een praatje. Mooi denk ik, snel verder wanneer er nu iets gebeurd vinden zij me. Inmiddels komt mijn pitbullvriend ook weer voorbij. De berg wordt er niet makkelijker op, dan hoor ik de weg en even later zie ik de weg. Ik wordt helemaal blij. De euforie neemt de overhand en de adrenaline zit tot in mijn haarpunten. Nogmaals kijk ik naar de berg en denk zo die zit in the pocket. Het was zweten maar fantastisch. Op zoek naar de Albergue in Molinaseca waar Janine inmiddels is aangekomen die was slimmer en nam de weg 👍. Wassen, uitrusten eten en slapen. Morgen nieuwe dag.




Er is weer een berg in het vooruitzicht, er gaan echter geruchten dat er behoorlijk sneeuw ligt en dat er storm op komst is waardoor deze berg niet beklommen mag worden. We wachten af. Het wordt een lange wandeling, in het begin flink doorstappen maar vanaf Camponaraya moet er toch regelmatig geklommen worden en dat naast een temperatuur die normaal zeer aangenaam is, is het nu toch afzien. Onderweg koffie en neem me voor om een broodje te kopen en ergens naast de weg te picknicken, helaas geen bakker op mijn weg. Doorstappen dan maar. Aangekomen in Villafranca del Bierzo zoek ik een bar op, de rest is dicht vanwege Siësta. Zit k net in de bar gaat er een sirene af, nou niet echt, maar een dametje van een jaar of 7 krijgt haar zin niet en schreeuwt de hele bar bij elkaar. Even serieus we leven al weken in een bubbel van rust en stilte, dit bezorgt je toch echt een koude douche. Kind krijgt straf maar uiteindelijk toch haar zin (had haar buiten gezet) en ze zucht na. Ik weet niet hoe snel ik de tent uit moet krijg het benauwd. Besluit dan ook maar verder te lopen naar Pereje. Kom ik van bij. Hartstikke leuke Albergue waarvan je de sleutel bij de bar op moet halen. Te leuk, vervolgens beland ik op een kamer met allemaal Italianen en Spanjaarden, ik luister en leer.
S’avonds heerlijk macaroni en boekje en slapen morgen gaan we de O Cebreiro bevechten 🤛




Geen opmerkingen:

Een reactie posten