24 maart

We worden wakker en maken ons op voor de O Cebreiro en hebben er zin in, een grote steile rakker op papier dan 😂. Eenmaal klaar voor vertrek staan de hal vol met wachtende pelgrims. Een blik naar buiten zegt dat het sneeuwt, geen goed vooruitzicht. We wachten een half uurtje en er wordt al gefluisterd dat er weleens sneeuw kan liggen op de O Cebreiro. Het gaat van sneeuw naar regen, tijd om te vertrekken. Het is een makkelijk stuk, beetje op en beetje neer. Ongeveer 18 km. Na 5 km stop ik voor koffie en ontbijt en om iets op te drogen. Zwem nog net niet in mijn kleding maar gaat hard. In de 1e de beste bar gaat een hele kudde pelgrims naar binnen en beslaan de ramen van schrik, zoveel dampend vocht komt er binnen. De verwarmingen hangen binnen mum van tijd vol met natte kleren en springen spontaan op koud. Niets droogt er dus. Snel eten en warme koffie en verder. De volgende km’s gewoon doorstappen. Alles loopt vol, de hemel weent niet, die jankt en blijft dit doen. Geen vezel meer droog. Het wordt ook kouder, toch nog meer sneeuw in de lucht!!! Ik gang achter een paar Italianen die de stap er flink in hebben, dat stapt lekker door. Ze kijken af en toe om en je ziet ze denken blijft dat zo, ja dat blijft zo, ik kan ze prima bijhouden en het loopt lekker. De regen vergeet ik gewoon en nat ach dat ben ik toch al, erger kan niet dus genietenvan het moment. De Italianen minderen vaart en gaan naar de bakker, mooi ik moet naar het toilet, dus ik stop ook, maar gefopt, ze wilden me lozen 😂 vreemd ik liep niemand in de weg. Ze gebruiken niets bij deze bakker, kijken alleen maar rond, maar goed heb hun niet nodig. Drink een kop koffie en stap vrolijk in rap tempo door. In ....... eet ik een broodje en begin aan de klim, helaas na 2 km stuiten we massaal op een onbegaanbare weg vol sneeuw, daarin lopen is onmogelijk en iedereen keert om terug naar de eerstvolgende bar voor overleg. Onderweg vragen we aan de lokale bevolking wat de situatie is. Onmogelijk, het sneeuwt behoorlijk en gedurende de dag is het grimmiger geworden, slecht zicht en storm. Voorspelling is dat dit de nacht doorduurt. Een Italiaan heeft een zijpad genomen en fluit naar ons kom hierheen. De locals zeggen die is gek, zo ga je via de snelweg en daar wil je nu niet zijn. Niemand volgt hem. We drinken koffie en bekijken met elkaar de alternatieven. Het is zaterdag een bus rijdt er niet. Na beraad besluit een groep incl. ik dat we ons over de top laten zetten en geen risico nemen. Ik kan ook geen dag wachten ivm terugvlucht volgende week zaterdag. We bellen gezamenlijk een taxi, helaas de 1e 3 weigeren te rijden, nr 4 zegt te kijken hoever hij kan komen en wanneer we geen haast hebben dan laat hij weten wat er mogelijk is. Na 1 uur belt hij op, hij komt eraan, maar duurt wel even. Uiteindelijk komt hij en zet ons over de top heen. Over die paar km doen we denk ik wel 1.5 uur. Op sommige stukken is er nog geen meter zicht. We zien pelgrims op de weg lopen, de chauffeur moppert, onverantwoord, niet alleen voor jezelf maar ook voor andere weggebruikers. Wanneer het weer te belopen is stappen we uit en gaan naar Triacastela. Daar zoeken we een Albergue. Maakt niet uit wat/waar, douche, bed en verwarming meer vragen we niet.

We vinden er 1 en dompelen ons in douche, wasmachine en droger. In slaapzak en opwarmen en slapen, morgen wacht ons een nieuwe dag. Het was een dag met veel km’s, onverwachte gebeurtenissen, teleurstelling en beslissingen nemen. Ook dat is de Camino. Geen dag is te plannen want je weet niet wat er op je pad komt. Maar bovenal was het weer een dag met mooie mensen en vele ervaringen rijker. We mogen ons een rijk mens noemen, de natuur speelt met ons en laat alle kanten van zijn schoonheid zien.